ΑΕΚ - ΕΒΕΡΤΟΝ

           Άλλη μια πίκρα, ασορτί με τον καιρό. Που ευνοούσε πιο πολύ το παιχνίδι των Βρεττανών, που έπαιξαν κλασσικό αντιποδόσφαιρο ταμπουρωμένοι στο μισό γήπεδο και στην περιοχή τους. Μου έκανε εντύπωση η σημερινή Έβερτον, αλλά πληροφορήθηκα στο ημίχρονο οτι ήρθε με τρομερές ελλείψεις. Δέκα τραυματίες είχε κι απέχτησε κι άλλους δυο.

           Η δική μας ομάδα δεν μου άρεσε τεχνικά, αλλά πρέπει να ομολογήσω οτι έβγαζε μια διάθεση, μια αγωνιστικότητα, μια φιλοτιμία κι ένα πάθος. Έτρεξε πολύ, χτυπήθηκε, κοντραρίστηκε. Έδειξε μια υγιή αγωνιστική διάθεση πάνω σε ένα πολύ δύσκολο γλυστερό τεραίν, γεμάτο παγίδες απο τις λακούβες που σήμερα δεν φαινόντουσαν. Είχαμε και την ατυχία να φάμε πολύ γρήγορα γκολ και να χάσουμε και το Μάκο.
           Κακά όμως τα ψέμματα, η διάθεση και το τρεχαλητό δεν μπορούν να καλύψουν την χαμηλή αγωνιστική αξία του ρόστερ μας. Δεν υπάρχει παίκτης με προσωπικότητα σε κάποια γραμμή, δεν γίνεται μια ΑΕΚ μετά απο 96 ( 85+11) μεταγραφές να μην έχει έναν άξονα. Δεν μπορείς να κερδίσεις ακόμα και τα δεύτερα μιας αγγλικής ομάδας με κορυφαίο παίκτη τον Γεωργέα και τον Σουηδό. Να μην βγαίνει μια σέντρα της προκοπής, αλλά κι όταν βγαίνει να περιμένεις απο τον Παυλή, που είναι ένα και δέκα, να πάρει την κεφαλιά. Και ο Χέρσι να κάνει το καλύτερο του παιχνίδι σήμερα, αποδεικνύοντας περίτρανα οτι είναι εντελώς άμπαλος.
             Την απόφαση του Μπάγιεβιτς δεν μπορώ να την καταλάβω. Να του είχαν πει οι παίκτες οτι δεν θέλουν να αγωνισθούν επειδή είναι απλήρωτοι, θα τον δικαιολογούσα. Οι τρεις αλλαγές όμως δεν με βοηθούν στον συλλογισμό μου αυτό. Όχι οτι υπήρχαν ελπίδες πρόκρισης, αλλά μαθηματικά θα πηγαίναμε με την Μπενφίκα να διεκδικήσουμε όσες πιθανότητες είχαμε. Και στο φινάλε υπάρχει και το πρεστίζ και το βιβλίο της ιστορίας της ομάδας μας. Γιατί να μην έγραφε μια διεθνή νίκη επι της Έβερτον; Κι είναι κι οι βαθμοί που, ΚΑΙ η ομάδα μας έχει ανάγκη αλλά ΚΑΙ η χώρα μας.
               Παντού στο κυλικείο έβλεπες μια θλίψη, μια κακομοιριά, μια μιζέρια. Φάτσες απογοητευμένες που καρτερικά περιμένουν το μοιραίο. Ούτε κάποια παιδιά χρωμάτιζαν την ατμόσφαιρα ούτε και η παρουσία της Μπάστα. Πολύ μαυρίλα παιδιά. Πλέον το γήπεδο κατάντησε ένα βάσανο και δικαιολογώ τον κόσμο που δεν του κάνει κέφι να έρθει. Αυτός όμως ο κόσμος που ήρθε σήμερα, πραγματικά υποστήριξε την ομάδα κι ας μην έβλεπε τίποτα. Και σήμερα πρέπει να πω για να μην γκρινιάζω συνέχεια, οτι η οργάνωση προσπάθησε να σπρώξει τα παιχτάκια που φοράνε την πολύ βαριά φανέλλα μας.
              Άλλος ένας στόχος λοιπόν χάθηκε, και τώρα; Τώρα τι κάνουμε; Τι κυνηγάμε; Τα μπαράζ, τα λεφτά, το πρωτοδικείο ή τις προσφυγές; Τίποτα. Κυνηγάμε κατά την γνώμη μου να κρατήσουμε ζωντανή την ιδέα διότι έχουμε μικρύνει πολύ. Πώς να προσελκύσεις καινούργιους οπαδούς; Απο το τέλος φθινοπώρου είσαι πια στην πολυθρόνα να παρακολουθείς τους δυο βασικούς αντιπάλους είτε να παιζουν μεταξύ τους είτε να σουλτσάρουν στην Ευρώπη. Κρίμα και δεν βλέπω κάτι να με κάνει να αισιοδοξώ.
         Κλείνοντας θέλω να πω οτι η ευκαιρία του Μαντούκα δεν χάνεται με τίποτα κι οτι η φάση του Χουανφράν είναι πέναλτυ. Δηλαδή δεν φτάνει που είμαστε σε κακό χάλι, είμαστε και γκαντέμηδες κιόλας. Υπομονή; Πόση πια; Σκάσαμε γαμώτο με τα λογιστικά, τα προσύμφωνα, τον έλεγχο και τα συναφή. Και βρέχει πολύ και τώρα και πριν. Σαν να έκλαιγε κι ο καιρός για μια τελευταία παράσταση. Και η ΑΕΚ,  για να μαθαίνουν οι νεότεροι, έπαιζε πάντα καλά όταν έβρεχε.
 ΥΓ. Το συμβόλαιο του Ταχτσίδη τελειώνει στο τέλος του Δεκέμβρη και η εταιρεία που έχει φτιάξει ο Ντέμης κι ο Ζήκος, θέλει να τον προωθήσει στην Manchester City ( Μεγάλης Βρεττανίας, όχι Κάτω Πετραλώνων). Όπως και να έχει χρωστάμε κάτι σαν ΑΕΚ στα παιδιά.  Να τους διευκολύνουμε άμεσα αφήνοντας τον ελεύθερο τώρα.